Een afscheid vol liefde: de afscheidsdienst van Jairo

Zondag 31 augustus was ik in mijn studio bezig met mijn eigen verjaardagsshoot. Mijn zoon, puber van 16, maakte filmpjes. Hij baalde wel een beetje, want daardoor kon hij niet naar de scootermeeting die in Geleen werd georganiseerd. Toch deed hij dit natuurlijk graag voor zijn moeder. Rond 13:30 kwam het vreselijke nieuws binnen: er was een heftig ongeluk gebeurd tijdens die meeting. Drie jonge mensen waren overleden…....

Mijn 1e klus als afscheidsfotograaf

Het ongeluk hield ons gezin enorm bezig, vooral omdat het bekenden waren. Maddy, een vriendin van mijn zoon, en Jairo, die hij kende via diens oudere zus. Ook ik kende de ouders van Jairo. Het raakte me diep. Verdriet omdat het zo dichtbij kwam, maar ook angst: mijn eigen kind had hier net zo goed bij kunnen zijn.

Ik stuurde de ouders een privéberichtje om mijn steun te betuigen. Meer dan dat leek op dat moment niet mogelijk, want je weet dat ze overladen worden met berichten en steunbetuigingen. Toch wilde ik iets doen, íets betekenen.

Donderdag kreeg ik een berichtje terug met een bijzondere vraag: of ik bereid was de afscheidsdienst van Jairo vast te leggen. Ik twijfelde geen seconde. Natuurlijk doe ik dat. Hier kon ik iets waardevols betekenen. Ik verplaatste direct alle shoots van zaterdag en DELA nam contact met mij op om het draaiboek te bespreken. Voorbereid van begin tot eind, wetend dat het intens zou worden. Maar ik voelde ook: dit kan ik.

Een prachtige dienst, vol emotie en veel aanwezigheid

Toen ik zaterdag bij Biesenhof in Geleen aankwam, was mijn eerste reactie: wauw. Wat een enorme opkomst om Jairo te eren. De dienst was indrukwekkend, intens, verdrietig en mooi tegelijk. Momenten waarop ik het zelf moeilijk had, want het verdriet van anderen raakt mij altijd. Maar dit ging zoveel dieper. Een kind moeten loslaten… dat zou geen enkele ouder ooit moeten meemaken.

Rest in peace

Na de dienst werd Jairo gedragen door een erehaag van mensen. Het was muisstil, je kon een speld horen vallen. Vervolgens ging de stoet richting zijn huis, waar ook daar een erehaag klaarstond. Ik arriveerde iets eerder en wat ik daar zag is eigenlijk niet te beschrijven: honderden scooters, jongeren en buurtbewoners stonden klaar om hem de laatste groet te brengen. Onder begeleiding van politie, handhaving en de mensen van DELA kwam Jairo aan. Zijn zus liep dapper voorop door de haag, omringd door alle aanwezigen. Alle vuisten de lucht in. Onbeschrijfelijk mooi en intens.

Het laatste moment volgde op begraafplaats Vouwersveld. De hele stoet liep mee, het was druk maar respectvol. Een lange rij familie, vrienden en kennissen nam afscheid bij de kist. Als laatste bleef het gezin achter. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Ik hoop dat de familie hier kracht uit kan putten om de ondraaglijke pijn iets te verzachten.

Afscheidsfotografie is voor mij geboren

Ik had al eerder getwijfeld of ik afscheidsfotografie aan mijn werk zou toevoegen. Het is nog niet zo bekend, maar wordt steeds belangrijker. Want waarom zouden we alleen de mooie momenten in het leven vastleggen?

Ik ben ervan overtuigd dat foto’s van een afscheidsdienst steun geven in het rouwproces. Ze maken een verdrietig moment tastbaar en bieden houvast. Twee jaar geleden heb ik zelf ook een fotograaf laten komen bij de crematie van mijn tante, en dat bleek zó waardevol. De foto’s geven me nog steeds kracht. Toen dacht ik al: dit wil ik ook doen.

Na de indrukwekkende dienst van Jairo weet ik het zeker. Dit is wat ik kan en wil doen. Met respect, met eer, en soms ook met een traan. Maar ik kan dit. En ik voel dat dit waardevol is.

Rust zacht Jairo

Na deze intense dag ben ik nog naar de plek van het ongeluk gereden. Al de hele week komt de jeugd daar samen om elkaar te steunen, te praten en te rouwen. Het is zo mooi en waardevol dat dit gebeurt. Jairo’s scooter stond weer op die plek, omringd door heel veel mensen.

Daar zag ik ook dat kleine mannetje dat ik tijdens de afscheidsdienst al had opgemerkt. Hij zat gehurkt bij het hek, kijkend naar alle knuffels en bloemen. Hij zag mij niet, maar ik hem wel. Even later stond hij op, draaide zich om en stak zijn vuistje in de lucht…

Wauw. Dat moment – zo jong, zo klein, en toch zo dapper en overweldigend. Het raakte me diep.

Samen met de hele groep maakte ik nog één groepsfoto, met Jairo’s scooter in het midden.

Lieve Jairo, rust zacht. Mij kende je niet, maar door de verhalen die over jou verteld zijn, voel ik nu wie je was. En hoeveel je gemist wordt. Lieve familie, vrienden en kennissen: mijn oprechte deelneming en heel veel sterkte gewenst.

Wil je meer weten over wat afscheidsfotografie voor jou of jouw familie kan betekenen? Op mijn website deel ik er alles over: Afscheidsfotografie in Limburg

Liefs Joyce